allerlaatste..

Wat is dit eng.. voor de laatste keer een verslag schrijven over de laatste dingen die ik gedaan heb deze laatste dagen van mijn reis. Zoheb ik netmijn laatste arm en buikspieroefeningen gedaan. Lees: met één bil je best doen op hetpuntje van een chickenbusbankje te blijven zitten terwijl de busschaffeur vrolijk de bochten doorcrossed en andere auto's ontwijkt. Voor de laatste keer heerlijk door Antigua geslenterd en hopelijk voor de laatste keer een tropisch stortbuitje op mijn kop gekregen toen de zon achter de wolken verdween.

Laat dit voorlopig mijn laatste laatste zijn, want Panama City is een plek wat voor mij met nog niks te vergelijken was. Wolkenkrabbers, casino's, prestigeuze nightclubs maar ook het oude gedeelte met koloniale paleizen en koloniale krotten, het beroemde barokke theatro national en de shoppingmalls, rechtstreeks overgewaaid vanuit de states.En als je niet wilt kiezen doe je het toch gewoon allemaal, dus dat is precies wat we gedaan hebben.

Nu ben ik helemaal klaar om naar huis te komen, laatste Guatemalteekse ontbijtje, laatste Guatemalteekse geuren opsnuiven en laatste keer laatste zeggen. Want zodra ik thuis bijgekomen ben zal ik mijn volgende reis gaan plannen.. want om nou te zeggen laatste keer.. nee, daar hou ik niet zo van!

top of the world

Panama, laatste bestemming op mijn reis. Duizenden kilometers afgelegd, met bussen, boten, auto's, paarden, fietsen, vrachtwagens en pick-ups in alle soorten en maten. Geweldige mensen leren kennen uit de hele wereld en weer afscheid moeten nemen, verwordering en bewondering voor de prachtige vrouwen, mannen en kinderen die me een stukje van hun leven en cultuur lieten zien, verbazing over chickenbussen en chaotische markten, iets dat nu zo vanzelfsprekend is geworden dat ik me bijna afvraag waarom we dat in nederland niet hebben, mijn eigen brabbeltaaltje ontwikkeld uit het spaans, engels, nederlands en drie woorden duits waar na twee glazen rum geen touw meer aan vast te knopen is maar waar ik normaal gesproken lekker mee op los babbel, vulkanen, bergen en prachtige stranden als uitzicht, slapen in hangmatten en in Costa Rica zoveel aapjes en luiaards gezien dat ik er niet eens meer van op kijk, zelf de corruptie ondervonden bij het oversteken van mijn laatste grens en zo gewend geraakt aan het rustige tempo van het leven hier dat ik me niet meer voor kan stellen dat het ook anders kan.

Toen realiseerde ik me dat ik alweer bijna thuis ben..

Nu geef ik meteen toe dat me dat een gelukzalig gevoel gaf toen we gister na acht uur hiken nog steeds niet op het topje van de vulkaan Barú stonden, en ik bedacht dat in Nederland 'onze' berg 321 meter hoog is, iets wat ik na alle vulkanen fluitend opren. Gsterochtend zijn we er dapper aan begonnen, meer dan 12 kilometer, bepakt en bezakt met tenten, slaapspullen, water en voor mij onbekende reden heel veel hardgekookte eieren en tonijn, de klim naar het topje van de wereld vanwaar je beide oceanen kunt zien. De zonsop en ondergang en leuke mensen waren de klim waard, al geef ik wel toe dat ik op de grens was van wat ik aankan, nooit geweten dat zoveel spieren in je lichaam tegelijk kunnen protesteren.

Een goede afsluiter voor mij, iets minder als je net aan je reis begint want toen we terugkwamen in het hostel klonk er een eensgezind gezucht en gesteun wat erop wees dat niemand meer van plan was de eerstkomende weken een stap te verzetten, laat staan nog eens een vulkaan of berg te beklimmen.

Voor mij alleen nog Panama City waar alleen wolkenkrabbers te beklimmen zijn, het beroemde kanaal bezoeken en dan is het toch echt tijd om naar huis te komen!

Hasta pronto

Liefs

Todo lo malo tiene algo bueno

Reiskriebels..

Lieve allemaal,

Verrassing, de reiskriebels zijn nog niet uitgedoofd en ik ben nu dan ook in Costa Rica, opweg naar Panama, om dan toch alle landen in midden amerika bezocht te hebben. Met mijn reismaatjes Estefania en Kelly hebben we de lange reis naar Leon in Nicaragua al liftend afgelegd wat echt ontzettend goed ging. In drie grote vrachtwagens Honduras gekruist, en vervolgens bij de pastoor in de auto op naar Leon, in Leon hebben we de Cerro Negro beklommen om er vervolgens in volle vaart af te vulcanoboarden, in Granada heb ik afscheid genomen van hen om een paar daagjes de prachtige koloniale stad te verkennen.

Daarna door naar Isla de Ometepe, een eiland bestaande uit twee vulkanen, prachtig maar zo ontzettend heet, dat is ook een van de redenen dat ik niet langer in Nicaragua wilde blijven en samen met een Zweed de 10 urige nacht ferry heb genomen naar de Costa Ricaanse grens. 10 uur klinkt lang, maar gelukkig had hij een hangmat bij zich dus we hebben die nacht in de hangmat onder een prachtige sterrenhemel geslapen, haha net de titanic, alleen zijn wij gelukkig blijven drijven. Het laatste stukje met een kleinere boot was echt door de jungle met de apen in de bomen en de krokodillen gelukkig ver uit de buurt. Costa Rica is duidelijk rijker dan de rest van midden amerika wat je dan ook meteen aan de prijzen ziet, gister hebben we een jungle hike gedaan naar een uitzichtpunt voor (jaja alweer) een vulkaan om de rode lava naar beneden te zien stromen. Alleen is ook hier het regenseizoen begonnen dus we hebben toch een stortbui op onze kop gekregen, de weg terug in het donker was echt glibber, glibber naar beneden, maar dat was wel een adventuur te noemen. Opwarmen in de warmwaterbronnen, verwarmt door de vulkaan, heerlijk. Vandaag ben ik alleen verdergereisd naar Monte Verde, waar twee mensen die ik ken van Guatemala zijn dus dat is echt heel leuk. Morgen de jungle in, Costa Rica is zo prachtig groen, echt een wereld van verschil met Nicaragua, dus voorlopig verveel ik me hier nog niet.

Liefs

There`ll always be another nine

We zijn maar een raar stel met zijn drietjes, dat vonden ook alle ElSalvadoranen toen we met ons drietjes naast de bus stonden te dansen toen we moesten overstappen op een andere bus. Kelly is het type toerist dat je eens ff goed raar moet aankijken, omdat hij anders alleen in zijn zwembroek, zonnebril en zonnehoedje de kleine dorpjes van ElSalvador gaat verkennen, Estefania is een mooie mexicaanse, maar behoorlijk passief soms, waardoor ik met mijn mooie hollandse spaans het woord doe en ze me uitlachen omdat ik niet in de pickup paste. Maar het is echt hardstikke leuk.Doe je ogen dicht enstel je eenlange, geplaveide weg naar beneden voor, onderweg kom je langs een mangoboomwaar de mango`s voor het oprapen liggen enlangs een varken in het zonnetje, omgeven door6 biggetjes van een dag oud. Uiteindelijk kwamen we bij het beloofde zwembad,heerlijk water en uitzicht op hetmeer. Om de zoveel tijd vielen de mango`s met een luide plof uit de boom bijna het water in.Op de terugweg opgepikt door een pick up die ons de hele weg omhoog bracht terug naar het hostelletje. De dag erna doorgereisd naar Alegria, we hadden eenkamer in eenkunstenaarsattelier, en `s avonds hadden we het hele huis voor ons alleen. Heerlijk gekookt, een keertje geen papusa`s, gevulde tortillas die ze hier overal verkopen.Nadat we ook in Alegria het meer hebben gezien, een oude vulkaankrater, de bus gepakt en de lange,lange reis op naar Perquin, waar we vandaag het museum van de revolutie hebben bezocht.OokEl Salvador kent eenrecente burgeroorlog. (1975-1991) dus dat wasbehoorlijk indrukwekkend.Daarna al liftendop naar de waterval, iedereen heeft hier een pickup dus je kunt altijd wel achterin springen.Het was echt een prachtige rit,en de rivier is de grens met honduras, dus die zijn we natuurlijk even overgestoken, 5 minuutjes in Honduras.Op de terugweg duurde het iets langer voor er een pickup voorbij kwam, we hebben een kilometer of 6 gelopen, maar het was er prachtig dusdat was een mooie wandeling.Is het in Nederland al een beetje wandelweer?

Liefs

Suchitoto

Over mijn reis naar El Salvador kan ik heel kort en krachtig zijn, het is hier bloedjeheet! Vanuit Antigua met 5 verschillende chickenbussen op naar El Tunco, een lange reis. En alle bussen met spaanse smartlappenmuziek, dat er niet veel prettiger op is geworden nu ik het kan verstaan. 8 uur lang oehoewhoe, verlaat me niet, want wanneer jij me verlaat verlaten ook mijn dromen me, of er is iemand die op je wacht, op je hoopt en van je houdt, en die iemand dat ben ik, yeahyeah, oehoewhoe. En zo ging het maar door, alleen onderbroken door een predikant die de bijbel kwam voorlezen. Wel ontzettend vriendelijke mensen die ElSalvadoranen (?) en het laatste stuk was prachtig. We reden langs de kust, en de zon stond al vrij laag en de hele zee schitterde in het licht van de zon. El Tunco is dé surfspot, alleen was de zee zo ontzettend woest dat ik het niet aandurfde om een surfles te nemen. Haha we hebben ons wel vermaakt met een bodybord, ook leuk.

Gister met een canadees en een mexicaanse naar Suchitoto gereisd, op zn middenamerikaans. We zouden om 12 uur vertrekken, dat werd uiteindelijk 2 uur. In San Salvador moesten we van bus wisselen en daar hebben we ongeveer een uurtje over gedaan. Daar heerlijk op een bankje gezeten. Hee, die bus moeten we hebben! Ach, eerst nog een cakeje eten. Hee, nog een nummer 9, hmm, ik wilde net een sigaret opsteken. Okee, volgende bus dan. Oh, dat wás de volgende bus. Oh, nouja goed, we wachten nog wel even, iemand nog een appel? Uiteindelijk toch aangekomen in Suchitoto in een hostalletje met een prachtig uitzicht! We hebben uitzicht over een enorm meer omgeven door de bergen. Dus vanavond met zonsondergang wordt hammocktime. Gisteravond uren op straat gezeten met een groep muzikanten en daarna naar een barretje waar jong en oud door elkaar stonden te swingen op reggaeton. Zometeen op naar watervallen hier in de buurt dus het is bijna een druk programma te noemen haha.

Liefs

Back to the beginning

Lieve allemaal, Mexico 2010, prachtig land, maar wat is het gemakkelijk om daar te reizen. De bussen rijden allemaal op tijd, en ook precies zoals ze van tevoren zeggen. Geen overvolle bussen daar met keihard salsamuziek op, maar de mexicanen zijn dol op luxe stoelen met airco, waardoor ik een paar nachjes ontzettend kou heb geleden omdat ik dacht dat een trui genoeg zou zijn om de nacht door te brengen..

Ik heb een fiets gehuurd en prachtige cenotes bezocht, blauwe meren in grotten, en door gaten in het gewelf vallen lichtbundels naarbinnen wat het een superbijzonder effect geeft. In het begin waren we er met zijn tweeën en dan kun je je precies voorstellen hoe het een heilige plek was en is voor de mayabevolking, totdat er een bus amerikanen aankwam en het veranderde in een kinderzwembad.

Na Izamal, Valladolid en Campeche ben ik verdergereisd naar San Cristobal de las casas,De zapatistenstad, waar jammergenoeg weinigvan te merken was, uitgezonderd van de zapatistenpoppetjes die overal verkocht werdenen de documentaires over zapatisten die overal gedraaid werden. Weleen prachtig stadje, en hiervoelde ik me alweer in Guatemala.Chiapas is de armste provincie vanMexicoen het grootste deel van de bevolking bestaat uit Maya`s. Het educatieniveau is bedroevend laag wat ik merktetoen ik een prachtige paardrijtocht in de bergen daar maakte. Mijn gidsje (hij zei dat hij 18 was maar ik denk jonger) is nooit naar school geweestenik merkte gewoon dat hij zich er niks bij kon voorstellentoen ik hem uitlegde hoe min of meer de wereld in elkaar zit. Als je nog nooit eerder van Europa gehoord hebt is het ook moeilijk je iets voor te stellen van een ander continent.. een wereld groter dan je eigen stad en omgeving. Verder had hij nog nooit in zijn leven een computer aangeraakt en ik heb hem ook maar meteen een lesje seksuele voorlichting gegeven.. hij wist echt werkelijkwaar niks..

Afgelopen week ben ik weer Guatemala ingedoken, de grens was echt een grote chaos met markt, overvolle bussen, koeien en geiten en als je wilt kun je daar gewoon overlopen, niemand die je opmerkt, maar ik ben toch maar braaf in de rij gaan staan voor een nieuwe stempel in mijn paspoort. In een keer doorgereisd naar Lago Atitlan, waar ik al geweest ben, maar het blijft zo prachtig en een heerlijk relax weekend gehad met leuke mensen. Nu gaan we terug naar het begin: nu ben ik namelijk in Xela in het gastgezin waar we spaans geleerd hebben, om morgen de vulkaan Santa Maria te beklimmen met volle maan. Daarna reis ik terug naar Antigua waar ik met Gisela in hetzelfde gastgezin verblijf als de allereerste week, echt super, lekker bijkletsen en toch in Antigua met Semana Santa. Ben toch stiekem wel een beetje benieuwd hoe dat is want het is ´the place to be` met pasen.

Het begint nu echt op te schieten, nog twee maanden voor El Salvador en Nicaragua, en dan is het alweer tijd om naar huis te komen, maar ik ben bang dat ik meteen weer op reis moet om alle leuke mensen die ik onderweg ontmoet op te zoeken. Niet slecht, adresjes in denemarken, duitsland, engeland, belgie, israel en de vs te hebben toch? Abrazo

Izamal

Mexico, ondanks de hitte heb ik mijn lange broek toch maar weer uit mijn backpack gevist. Want hoe gedraag je je het beste al gringa als zelfs de politie je nafluit.. ´´Ik ken iemand die haar haren speciaal voor Mexico donker heeft laten verven´´ oppert een zweedse uit mijn hostel. ´´Zodat ze minder opvalt´´. Als eens over gedacht, maar ik ben bang dat het met mijn eenmetertachtignogiets niet zoveel verschil maakt in een land waarze alsuiterste schoenmaat voor vrouwen 38 verkopen.

Net nog probeerde ik, badend in het zweet dankzij de felle zon en mijn langebroek, charmant de overblijfselen van de oude mayaruine Kinich-Kakmóaf te klimmen, onder luidgoodbye geroep van een groep schooljongens die in hun uniformen de piramide op kwamen stormen.

Al mijmerend hieroverslenter ik door de smalle straatjes van het koloniale Izamal wanneer ik bijna tegen een koe opbots. Of beter gezegd: een enorme stier achterop een vervallen pickup, achteloos geparkeerd aan de rand van de stoep. Niemand in de buurt. Gelukkig bedenk ik me dat die stier iedereen even dom aankijkt als hij bijmij nu doet, terwijl ik mijn camera uit mijn tas vis, ongeacht of je nu gringo of mexicaan bent. Dat hoop ik tenminste.

Toch is Izamal een prachtig dorp, ´´de tweede grootste abdij en todo el mundo´´ vertelde een trotse rechtenstudent me net in de bus, ´´alleen die van Rome is groter.´´ Een bezoekje waard dus. Hoewel Izamal haar uiterste best doet zoveel mogelijk toeristen te trekken is het toch nog heerlijk Mexico gebleven waar je voor 35 cent een ijsje met twee bolletjes koopt en niet op elke straathoek een sombreroverkoper staat.

Bijna waan je je in het ´echte oude westen´ met de oude gebouwen, de mensen die sombrero´s dragen gewoon voor eigen gebruik en de paardenkoetsen zich door de smalle straatjes wringen. Bijna, tot je een internetcafé tegen het lijf loopt..